مطالعات آینده پژوهی در توسعه ی منابع انسانی آموزش و پرورش از دیدگاه مدیران مدارس استان البرز

با توجه به اینکه امروزه تغییر و تحولات جهانی با سرعت چشمگیری اتفاق می افتد، شناخت آینده برای بهره مندی از فرصت ها و امکانات و دستیابی به رفاهی همه جانبه برای تمامی موجودات زمین ضروری می نماید. در آینده پژوهی با توجه به امکانات و شرایط کنونی آینده های ممکن را ترسیم می کنند و از میان آنها آینده های مرجح را انتخاب و تلاش می شود تا به مطلوبترین آینده برسند. برای این منظور بدون شک بشر باید از شرایطی که در حال حاضر در آن قرار دارد آگاهی و شناخت کافی داشته باشد؛ همچنین باید روی آینده مطلوب اجماع وجود داشته باشد. آینده پژوهی علم بین رشته ای نسبتاً نوپدیدی است که بعد از جنگ جهانی دوم ابتدا در امریکا و اروپا و سپس در سایر کشورها بوجود آمد. طبق گفته کلمنت چانگ رئیس دانشگاه تامکونگ تایلند، آغاز و توسعه مطالعات آینده پژوهی عمدتاً از دو منبع سرچشمه گرفته است:« مسئولیت و آگاهی روشنفکران، بازتاب تغییرات اجتماعی در امریکا و اروپا» (ایوبی زاده،1389). حوزه های مطالعاتی آینده پژوهی پیش بینی، آینده نگاری و برنامه ریزی می باشد. پیش بینی که طبق تعریف گوده (1994) عبارت از ارزشیابی یک روند با درجه ای از اطمینان در طول یک دوره خاص می باشد، عموماً آینده را ادامه منطقی گذشته می داند و در پیش بینی آینده های ممکن شناسایی می شوند. در شرایط امروز که فناوریهای نوظهور باعث تغییر و تحولات چشمگیر روزافزون صنایع، شیوه های تولید، بهره وری و ... می شوند، آینده نمی تواند روند خطی گذشته باشد. از سوی دیگر آینده پژوهان براین باورند که آینده توسط کنش امروز افراد شکل می گیرد(ایوبی زاده،1389). هر سازمانی برای نیل به اهداف خویش به منابع مادی، مالی و انسانی نیاز دارد. در گذشته اکثر مدیران توجه کمتری به منابع انسانی داشتند و با وجود اینکه برنامه ریزی منابع انسانی از آغاز شکل گیری سازمانهای مدرن به عنوان یکی از وظایف مدیران مطرح بوده است، ولی در پیش بینی نیازهای منابع انسانی عمدتاً گرایش به واکنش پذیری داشتند تا اثرگذاری. اما امروزه با آمدن مفهوم برنامه ریزی استراتژیک منابع انسانی به جای برنامه ریزی نیروی انسانی برای پیش نگری و آینده پژوهی در مورد منابع انسانی موردنیاز سازمان بینش وسیع تری به کار گرفته شده و انتظار می رود فراسوی بینش فرایندی با انجام مطالعات آینده پژوهانه به پیش بینی نیازهای منابع انسانی در جهت توسعه و بهسازی، توجه ویژه شده و برنامه ای مناسب در این راستا طراحی و اجرا گردد.